ای حال نامعلوم،آروم باش آروم

حتی خوندن متنای ساخته از ذهن دیگران برام مث ح زدن و چرت و پرت نوشتای خودم بوده..

ک خب این روزها از اینم خودمو دریغ کردم

ن خودم حرفی مینویسم

ن میخونم

ن..

از ارتفاع میترسیدم و میترسم.این زندگی ام مث ترن هواییه ک گاهی مسیر صافی داره راه میره و کسل کنندس.

گاهی چنان اوج میگیره ک نفس تو سینت حبس میشه و قلبت تالاپ تولوپ میکنه

گاهی هم رو ب سقوطی و ته دلت خالی خالیه

گاهی هم هیجانش شیرینه و خاستنی..

این روزا بااین همه اتفاقی گاه و بی گاه و خوب و بدش،ساکتم

من این روزا آرومم..راستش اولش این آروم بودن رو دوست داشتم،ولی خب الان این آروم بودن شکلش فرق کرده و یکم نچسب شده

پنجشنبه سالگرد عقد برادرم و خانومش بود

پارسال ذوق عالم رو من داشتم ک چیزای خوشگل و ناز واسشون درست میکردم

امسالم با تزیین خونه و دعوت سی چهل نفر مهمون،جشن گرفتیم..ولی خبری ک ظهر اون روز بابا بهم گف اشکمو دراورد و های های گریه هام رو پیش بابا و تو خیابون کردم..

قدرت صبر و کلی حال خاص رو تو امین و فروغ دیدم..ایمان مامان بابام هم دیدم

و خودمم دیدم ک چقد کوچیکه دنیام..ک چقد هیچم..