بهانه بی بهانه بهانه بی بهانه

این شعر را سرسری بخوان ، ولی اگر شد ، دوبار بخوان.

پرسید،

چطور مینویسی از کسی که نیست ؟ 

از کسی که انگار هرگز نبود .

هیچکس نمیداند، برای نوشتن باید بهانه باشد.

مثلِ، 

مثلا غروب ماتم زده ی کسل کننده ی یک روزِ پُر از تنهایی.

یا خاطرات خاک گرفته ی کسی ،

پشت سالیانی که با درد گذشت.

یا عکس های کسی که دیگر کنارت نیست.

که انگار هرگز نبوده است.

هیچکس نمی داند.

هچکس نمیداند آنکه رفت ،

غریبه نبود.

این را تنها آنهایی میدانند که بی بهانه از او مینویسند.

*ناراحت شه ک چرا میخام برم....حس خوبش بپره....اخلاقش یهو عوض شه....سرد شه.....ب فریده بگه....فریده بیاد راه حل بده.....فریده بیاد آرومش کنه....منو اون خوب شیم....بخندیم......شارژ شیم.......

*چو شب ب راه تو ماندم ک ماه من باشی!

*فقط دوس دارم بخابم....بیدار شم بخابم.....بیدارشم بخابم....!